Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

....

Δεν μπορώ να σε κοιτάξω κατάματα.
 Ούτε να σου εκφράσω τον πόνο μου, Άλλωστε δεν φτάνει ούτε το 1/10 αυτού που νοιώθεις.
 Με την λιγοστή μου ευφράδεια, θέλω να σου γράψω λόγια παρηγοριτικά,
 λόγια από καρδιάς που δεν μπορώ να ξεστομίσω κοιτώντας σε.
Μπορεί να'ναι νωρίς, απ'το τραύμα ακόμα κυλά αίμα, όμως διάβασέ με, 
θέλω να ξέρεις πόσο σε σκέφτομαι!
Ήσουν τόσο χαρούμενη, τόσο χαρούμενη!
"Έτοιμη η κουβέρτα; Κοντεύουμε!!!",μου έγραψες και αμέσως φαντάστηκα την ανυπομονησία του ερχομού. Μετά είδα φωτογραφίες σου με την κοιλιά φουσκωμένη και συγκινήθηκα-θυμήθηκα τις δικές μου πρώτες μέρες με τον Χαρούλη μου νεογέννητο κι εσύ ήσουν παρούσα. Με βοήθησες πολύ, σου είπα άραγε ποτέ "ευχαριστώ";
Γυρίζοντας απ'τις διακοπές άρχισα να μετρώ τις μέρες και να υπολογίζω. Πόσες μέρες να έμειναν; Πρέπει να τηλεφωνήσω για συνάντηση πριν το "μεγάλο ραντεβού".
Με πρόλαβες. Κυριακή μεσημέρι.
"Σας ξύπνησα;"
"Όχι, όχι, πες μου!"(με ενθουσιασμό)
"Μου δίνεις τον Γιάννη;"
"Έγινε κάτι;"
"Ναι"
Ένα ναι ξερό και απότομο που με προσγείωσε ανώμαλα. Κολλάω δίπλα στον Γιάννη προσπαθώντας ν'ακούσω. Όμως σου ήταν τόσο δύσκολο να το ξεστομίσεις, δεν ήθελες να το πεις, να το επαληθεύσεις ακούγοντας την φωνή σου. Οι λυγμοί που ανέβηκαν και σε τράνταξαν μου θόλωσαν τα μάτια, τ'αυτιά μου βούιξαν, πραγματικά δεν θυμάμαι τα ακριβή σου λόγια. Το μόνο που δεν έπρεπε να συμβεί, συνέβη...
Ο Γιάννης πρέπει να κανονίσει για την ταφή (τί επάγγελμα κι αυτό; γιατί πρέπει να μαθαίνουμε πρώτοι τα θλιβερά γεγονότα;)
Τα μάτια μου έχουν μείνει ορθάνοιχτα, τα δόντια μου σφιγμένα!!!
Αν ο Θεός ορίζει ότι μπορεί να μας χαρίσει την ευτυχία, γιατί μας την παίρνει πίσω, γιατί στην πήρε πίσω; Όλος αυτός ο πόνος πώς ξεπληρώνεται;
Κλάψε, κλάψε να ξελαφρώσεις. Κανείς δεν θα σε κακολογήσει αν γίνεις απότομη, εχθρική. Αν η ζωή είναι στιγμές, πείσε τον εαυτό σου ότι ήταν μια κακιά στιγμή, θα έρθουν άλλες πλήρης ευτυχίας!
Βίωσε το δράμα σου, μα μην αφήσεις τα κομμάτια σου κάτω. Να σκύψεις να τα μαζέψεις. Έχεις δύναμη να το κάνεις. Σε θυμάμαι από παλιά...
Και να σου πω και τί αλλο πιστεύω;
Όταν οι άνθρωποι φεύγουν απ'τη ζωή, νοιώθω πως ξαφνικά αποκτούν όλη την σοφία και την γνώση του κόσμου. Έτσι και ο μικρός σου άγγελος, θα γίνει φύλακας και προστάτης σου, θα ξέρει τα πάντα και θα σε συμβουλεύει για όλα!!!

Λυπάμαι πολύ και ειλικρινά.

(Η κουβέρτα είναι έτοιμη καιρό τώρα, θα ζεστάνει το αγγελούδι σου στο μακρινό του πρώιμο ταξίδι...)